Mijn naam is Wim Aangeenbrug , 37 jaar oud, gescheiden, twee bij moeder wonende kinderen en zelf woonachtig in Renkum. Ik ben de uitdaging aangegaan om militair te worden omdat er indertijd in Bosnië vreselijke dingen gebeurden en ik iets wilde doen voor de toekomst. Vrede voor de kinderen, ook mijn kinderen. Ik ben twee keer op uitzending geweest. Naar Bosnië voor IFOR/SFOR in ‘96/’97 en naar Macedonië/Kosovo voor EFORCE/KFOR in ’99. Defensie is het bedrijf waar ik de woorden uitdaging, doorzettingsvermogen en overleven in het extreme heb geleerd. Omdat ik graag in de buurt van mijn kinderen wilde blijven, heb ik in 2000 de overstap gemaakt naar de brandweer waar ik nu hoofdbrandwacht ben. Maar ik ben ook bij de Natres gegaan, waar ik nu als plaatsvervangend groepscommandant een ploeg van tien personen leid.In mijn vrije tijd houd ik me bezig met hardlopen, zwemmen, fietsen en hiking. Een paar jaar geleden kon ik ook meedoen aan een tocht in Schotland. Dat ging toen vanaf Fort William naar Blair Atholl, een afstand van ruim honderd kilometer in weer en wind. De natuur daar doet veel met je. Je hoort de wind, ruikt de frisse lucht en alle geuren, en je wordt één met de natuur. Je voelt je ook nietig worden en groots tegelijk, en er is een gezonde drang om te overleven, om er iets van te maken. Niet alleen heel direct vanwege de tocht, maar ook algemeen: jezelf een plekje geven in de wereld. De groep is ook belangrijk. Elkaar motiveren om door te zetten en met z’n alle de finish te halen. Samen op de tanden bijten en grenzen verleggen als je een keer moe, koud en doorweekt bent. Maar ook samen lol hebben, samen genieten en gesprekken aangaan. Je doet het niet alleen!
Vermoeid maar met een glimlachHet landschap is afwisselend. De ene keer klim en klauter je over de rotsen en daarna loop je over een open vlakte met mooie pastelkleuren. Er is soms sneeuw en dan is het fris, of het regent met weer zon een kilometer verderop. Schotland is soms grauw en soms zo kleurrijk, heel mooi, en als je heel stil bent kom je herten tegen. Of je hoort ze brullen en dan galmt het door de dalen. ’s Avonds kom je aan bij een plek waar je de tent kan neerzetten, je eten klaar kan maken en rustig kan terugzien op de ervaringen van die dag. Je hebt het dan gezellig met elkaar, en hoort bij een kampvuur elkaars verhalen aan. Er is ook de stilte van de nacht en je ziet de sterren aan de hemel en je kruipt met een heerlijk voldaan gevoel je slaapzak in om vermoeid maar met een glimlach in slaap te vallen.
Commando Memorial in Spean Bridge
Ik heb meerdere wandelingen georganiseerd voor vrienden en wat mij steeds erg aantrok was het Commando Memorail in Spean Bridge. Een monument met drie commando’s die uitkijken op de bergen van Schotland waaronder de Ben Nevis. Dat beeld geeft mij een waardig gevoel van kameraadschap. Toen ik voor het eerst in Spean Bridge kwam, op zoek naar een hotel om een nacht onze kleding te laten drogen, kregen we een geweldig ontvangst van Margaret van het Spean Bridge-hotel. Daar was ook een klein museum in gevestigd over de commando’s uit de Tweede Wereldoorlog en er waren de verhalen in de commandobar van veteranen uit die tijd. Dat leverde veel respect op voor die mensen en voor hoe men heeft afgezien. Maar dat geldt natuurlijk voor meer veteranen en ik zou dit alles graag willen delen tijdens de Scotland Trail 2010. Even back to basic en gewoon genieten.
